بررسی رابطه بین اعتماد اجتماعی و گرایش به نوسازی در بین دانشجویان دانشگاه پیام نور شیراز

در این پژوهش به بررسی رابطه بین اعتماد اجتماعی و گرایش به نوسازی در میان دانشجویان دانشگاه پیام نور شیراز پرداخته ایم. اعتماد اجتماعی در 4 بعد اعتماد بین شخصی، اعتماد تعمیم یافته، اعتماد به اصناف و مشاغل و اعتماد به نهادهای انتزاعی بر اساس نظریات گیدنز، کلمن و چلبی مورد سنجش قرار گرفت. برای سنجش این 4 فاکتور، اعتماد را به دو بعد اعتماد در سطح خرد و اعتماد نهادی تبدیل کردیم. در اعتماد در سطح خرد، اعتماد بین شخصی و اعتماد تعمیم یافته توسط پرسشنامه محقق ساخته که بر مبنای طیف لیکرت طراحی شده اندازه گیری انجام شد. اما برای اعتماد نهادی از افراد خواستیم که اعتماد خود را به یک سری از اصناف و مشاغل و نهادهای انتزاعی، به صورت بله و خیر ارائه نمایند.گرایش به نوسازی نیز در 4 بعد عام گرایی، گرایش اکتسابی، بی طرفی عاطفی و پخشیدگی منطبق با نظریه متغیرهای الگویی پارسونز اندازه گرفته شد. برای سنجش این متغیرها از طیف لیکرت بهره بردیم. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که اعتماد در سطح خرد با میزان گرایش افراد به نوسازی ارتباط دارد. اما بین اعتماد در سطح کلان و گرایش به نوسازی رابطه ای مشاهده نشد. این موضوع نشانگر آن است مکانیسم اعتماد به نهادها و اصناف با مکانیسم اعتماد به افراد متفاوت است. به گونه ای که در اعتماد در سطح خرد، فرد هم نقش اعتماد کننده را دارد و هم نقش اعتماد شونده. از این رو همزمان با اعتماد کردن به دیگران بایستی قابل اعتماد نیز باشد. اما در مورد اعتماد نهادی مانند اعتماد فرد به یک نهاد حقوقی یا قضایی، فرد فقط نقش اعتماد کننده را دارد و نهاد یادشده نقش اعتماد شونده. این کارکرد آن نهاد است که اعتماد به آن را افزایش یا کاهش می دهد. در مورد گرایش به نوسازی نیز دانشجویان همچنان سطح بالایی از خاص گرایی را در مقابل عام گرایی نشان می دهند. اما از لحاظ میزان پخشیدگی در سطح نبستاً بالایی قرار دارند. این موضوع به علت قرار گرفتن دانشجویان در معرض دانش تخصصی است.